سلام. بعد مدت ها دوباره یه سری به این وبلاگ زدم. 

شبای ماه رمضون حرم آقا  صحن گوهر شاد،  یه صفای دیگه ای داره. 

چند روز پیشا داشتم به این فکر می کردم که :

من قبلا زیاد حرم نمی رفتم. شاید ماهی یه بار، شاید ماهی دو بار. اما همون کم هم که می رفتم، می رفتم برای زیارت. از آقا خجالت می کشیدم و می رفتم که از خجالتشون در بیام، البته اگه بشه که نمی شه.  الان بیشتر می رم، اما برای دل خودم. نمی دونم کدومش بهتره . اینکه کم بری اما برای آقا. یا اینکه زیاد بری اما برای دل خودت.

میگن هر قدر این دنیا بری زیارت اقا، اقا هم اون دنیا میان زیارتت. حالا نمی دونم این زیارتای ما لیاقت جواب شنیدن و دیدن اقا رو داره؟ حقیقتش من یکی که انتظار ندارم اقا جوابمو بدن.

چند روز پیشا به یه چیز دیگه هم فکر می کردم:

اینکه این همه ساله دارم میرم زیارت اقا، اما یه بار نشده که یه زیارت با آداب کامل انجام بدم. غسل زیارت کنم، لباس تمیز بپوشم، با توجه قلب به سمت حرم اقا برم، در مسیر ذکر بگم، اذن دخول بخونم، وقتی چشمم به حرم افتاد 34 بار الله اکبر بگم، چند قدم بردارم 33 تای دیگه و باز. بعد هم رو به ضریح بایستم و با خلوص نیت و حضور قلب یه جامعه بخونم.

تا حالا خیلی رفتم حرم، خیلی اذن دخول خوندم، خیلی جامعه خوندم. اما نه با آدابش. ادم یه مهمونی که میره، کلی ادابشو رعایت می کنه. اما انگار امام رضا برام و برامون اون قدر ارزش ندارن که ادب شرف حضور رو رعایت کنیم.

من میگم ادم سالی یه بار یه زیارت با اداب و حضور قلب انجام بده، بهتر از این زیارتای الکی هر روز و هر هفته اس که فقط برای دل خودمونه ، نه برای «آقا». والله اعلم

دعا کنیم یکدیگر را